Wspaniała i dumna

Najświętsza w świętym mieście Jerozolimie jest święta Ściana Płaczu... jedyna pozostałość po II Świątyni Jerozolimskiej.

W dziejach narodu żydowskiego istniały dwie Świątynie Jerozolimskie, czy też jedna w dwóch odsłonach. Pierwszą wybudowano za panowania króla Salomona, w czasach największego rozkwitu gospodarczego Izraela. Została ona zburzona w 586 r.p.n.e. z rozkazu babilońskiego króla Nabuchodonozora. Świątynię odbudowano w epoce perskiej, kiedy to Żydzi - formalnie zniewoleni - cieszyli się jednak licznymi przywilejami. Druga Świątynia - już nie tak duża i okazała jak pierwsza - przetrwała do początków naszej ery. Po nieudanej próbie wyzwolenia się Żydów spod jarzma Rzymian, II Świątynia Jerozolimska została zburzona w odwecie przez wojska Tytusa w 70 r.n.e. Ta tragedia dała początek Wielkiej Diasporze, czyli rozproszeniu Żydów po upadku państwowości i zamknęła biblijny okres w historii narodu wybranego.

Po trzytygodniowym okresie żałoby, dziewiątego dnia miesiąca aw (przełom lipca i sierpnia) - w Tisza Be-Aw - przypada rocznica zburzenia obu Świątyń. Żydzi gromadzą się w synagogach, w których wygaszono światła, siadają na odwróconych ławach i krzesłach, modlą się i lamentują. Tego dnia obowiązuje ścisły post i szereg innych zakazów (np. zakaz mycia się, noszenia skórzanego obuwia), analogicznie do Jom Kipur. To najsmutniejszy dzień żydowskiego kalendarza.

Chyba każdy, kto przyjeżdża do Izraela najbardziej ciekaw jest właśnie Ściany Płaczu. Jak wygląda i jakie wrażenie robi na żywo? Możecie sobie wyobrazić, jak wielkie, radosne i niecierpliwe było moje oczekiwanie! Autokar podjechał pod mury Jerozolimy, weszłam do miasta jedną z bram, idąc starałam się rejestrować każde najdrobniejsze doznanie i obraz: fakturę bruku pod stopami, rozedrgane od gorąca powietrze, twarze mijanych ludzi. Nic nie pamiętam. Jeszcze sto, pięćdziesiąt, dwadzieścia metrów, jeszcze tylko bramki bezpieczeństwa, prześwietlenie plecaka i... jest!, widzę ją, stoję w oddali, ale za to ogarniam wzrokiem całość. Wspaniała i dumna. Ściana Płaczu.

W jej szczelinach, podobnie jak na macewach wielkich rabinów, czy cadyków, zostawia się kwitelech - zwykłe kartki papieru z odręcznie wypisanymi prośbami do Boga. Od momentu przekroczenia granicy Izraela biłam się z myślami: zostawić swoją prośbę, czy nie? Jestem ateistką, żadna religia nie interesuje mnie do osobistego wyznawania, a judaizm to moja wielka pasja, ale tylko pasja. W końcu postanowiłam, że kwitele będzie zawierało pewne życzenie, które męczyło mnie od kilku lat, nie znajdując swego spełnienia. Zdradzę tylko tyle, że miało ono związek z moją ukochaną teorią osobowości - Piramidą Potrzeb Abrahama Maslowa. Jerozolimskie kwitele napisałam tak naprawdę dla siebie, wierząc w jedno: siłę sprawczą człowieka, który wie, co go uszczęśliwia i tą drogą podąża. Chciałam wiedzieć.

Minęło kilka lat i przyszła ta właśnie chwila, kiedy piszę kolejnego posta na mój judaistyczny blog, a gdy skończę - wrócę do notatek i książek, by kontynuować naukę do zimowej sesji moich judaistycznych podyplomowych studiów. Wspominam jakże emocjonalne spotkanie ze Ścianą Płaczu i... moje kwitele. Uśmiecham się.


Wspaniała i dumna.

Pod Ścianą Płaczu - jak w synagodze - kobiety i mężczyźni modlą się oddzielnie.

Kotel ha-Maarawi (hebr.) - Ściana Płaczu.


Uroczystość bar micwy pod Ścianą Płaczu.

Kobiety znad przepierzenia obserwują uroczystość. Nawet matki, siostry i babki świętującego chłopca nie mogą przejść na męską stronę.

Mężczyźni w tałesach (szalach modlitewnych), chasydzi, świeccy i turyści. Z lewej strony widoczny aron ha-kodesz.

Mężczyźni wyjmują z aron ha-kodesz Torę, skrytą w pięknie zdobionym futerale.

W radosnym korowodzie Tora przenoszona jest na bimę.

Kolejny zwój Tory przenoszony wśród śpiewów i oklasków na bimę. Tym razem Torę okrywa mitpacha - sukienka Tory (z aksamitu, zdobiona symbolicznymi haftami).