Zbliżenie I

Nie zdarza się to często, ale zdarza się: czytam książkę i natrafiam na fragment, który z jakiegoś powodu porusza mnie. Myślę o tej konkretnej relacji, opinii; tym konkretnym opisie, wspomnieniu, czy wycinku rzeczywistości do końca lektury, a bywa, że i długo po. Wracam, czytam ponownie, rozmyślam, najczęściej jednak po prostu tkwi on gdzieś we mnie. Niepokoi.

Od czasu do czasu będę umieszczać na Bobe Majse takie obrazy, mgnienia - oczywiście związane z tematyką bloga, a ponieważ wyławiam je z większego fragmentu, obszerniejszego (często książka ma kilkaset stron) tekstu - cykl ten postanowiłam nazwać "Zbliżenia". Bez komentarza, analizy. Sam tekst. Cytat i jego źródło.

"Niedługo później i mnie wydarzył się dziwny, niesamowity wypadek. Chodząc codziennie nad rzekę Sołę /rzeka płynąca przez Oświęcim/, zaprzyjaźniłem się z pewnym niedorozwiniętym umysłowo chłopcem, nieco starszym ode mnie. Miał może jedenaście lat, a na imię Aleks, ale wszyscy nazywali go Aleks "Bocian". Przezwisko pochodziło stąd, że gdy dawało mu się jakąś drobną monetę i mówiło: "Zrób bociana", on stawał na jednej nodze, wykrzywiał ręce tak, jakby to były skrzydła, wysuwał wargi do przodu, jakby miał dziób i wydawał z siebie skrzeczący głos, który miał przypominać głos bociana. Wszyscy się śmiali i Aleks "Bocian" też, chociaż jego uśmiech przypominał mi raczej smutny grymas. Gdy dawało mu się większą monetę, to w tej pozycji tańczył. Było mi go bardzo żal, bo jego niemoc umysłowa przypominała mi niemoc fizyczną mojego zmarłego brata Musia. Aleks godzinami, a czasem nawet całymi dniami, siedział nad Sołą i patrzył w niebo obserwując ptaki. Było to jego główne zajęcie. Rzadko kiedy coś mówił, a jeśli już się odezwał, to były to niezrozumiałe i nie powiązane ze sobą słowa lub zdania.

Nasza przyjaźń polegała na tym, że codziennie rano przynosiłem mu dwa kawałki chleba z masłem, a on pozwalał mi siedzieć koło siebie i obejmował mnie ramieniem. Czułem, że to jest mój jedyny prawdziwy przyjaciel. Innych nie miałem, choć potrzebowałem tego bardzo. Aleks był zawsze głodny, więc czasem przynosiłem mu też obiad, chociaż i nam się nie przelewało. Siedziałem więc razem z Aleksem nad Sołą i godzinami patrzyłem na ptaki. Wiedziałem, że nie można z nim rozmawiać, więc milczałem, tak jak on.

Pewnego dnia Aleks nagle odwrócił się do mnie, wskazał ręką na drugą stronę rzeki i zupełnie normalnym głosem powiedział: "Tam, na Zasolu, Niemcy wybudują kominy i spalą wszystkie dzieci Abrahama". Zerwałem się i spojrzałem na niego z przestrachem i zdumieniem. Nie rozumiałem znaczenia jego przepowiedni, ale czułem, że chodzi o coś bardzo ważnego. On przyciągnął mnie z powrotem do siebie i powiedział: "Ty nie masz się czego bać". "Skąd o tym wiesz" - spytałem z trwogą. "Ptaki... ptaki mi o tym powiedziały" - brzmiała jego odpowiedź i jeszcze silniej objął mnie ramieniem, jakby chciał mnie ustrzec przed jakimś niewidzialnym niebezpieczeństwem. Siedzieliśmy chwilę w milczeniu, po czym Aleks patrząc na niebo dodał: "Powiedziały mi, że będzie tu duży swąd i będą musiały mnie opuścić". Jego głos i twarz były pełne smutku. Chciałem go jeszcze o coś spytać, ale jego oczy znów się zamgliły i stracił kontakt ze światem. Siedzieliśmy dalej w milczeniu i wydawało mi się, że obejmuje mnie z jeszcze większą troskliwością.

Wydarzenie to miało miejsce zimą 1939 / 1940 roku. Aleks przepowiedział to, co stało się o wiele później, a ręką wskazał dokładnie na miejsce, gdzie to się miało stać." /fragment książki "Dotknięcie anioła" Henryka Schonkera/