Razem

24 grudnia - schyłek i początek dnia. Wraz z pierwszą gwiazdką, wraz z zachodzącym słońcem do stołu zasiedli chrześcijanie i Żydzi, i każdy świętował: Wigilię Bożego Narodzenia i Szabat. Były i takie miejsca na ziemi, gdzie świętowano wspólnie.



Los ciężko doświadczył Noemi. Straciła męża i dwóch synów. Postanowiła wrócić do rodzinnego Betlejem. Towarzyszyły jej dwie owdowiałe synowe: Orfa i Rut. "Obce", jak je nazywała. Wychowane w innym kraju, wierzące w innych bogów. Moabitki. Noemi nie chciała, aby opiekowały się nią jedynie z litości i poczucia obowiązku. Próbowała je do siebie zniechęcić. Orfa odeszła, Rut została z teściową - jej milczeniem i niedostępnością, którymi odgradzała się od świata. W Domu Chleba (Betlejem) życie Rut i Noemi nie było łatwe i to właśnie codziennego chleba brakowało najbardziej. Pewnego dnia Rut wyszła z domu, by z pola bogacza zebrać kłosy zboża pozostawione przez żeńców. Gospodarz wiedział, kim jest młoda kobieta i co zrobiła dla swojej teściowej. Nakazał parobkom nakarmić i napoić Rut; nalegał, by odtąd codziennie przychodziła po zboże. Uradowało to Noemi, tym bardziej, że ów hojny gospodarz był krewnym jej zmarłego męża i syna. Prawo Izraela nakazywało poślubienie wdowy po krewniaku, aby ta mogła urodzić syna. Noemi poradziła Rut, aby zakradła się wieczorem do spichlerza i położyła u stóp śpiącego gospodarza. Ten okrył dziewczynę swoim płaszczem, a jej teściowej przekazał sześć korców jęczmienia. Wkrótce potem przysłał swatów, by poślubić Rut. Gdy Noemi płakała ze szczęścia, sąsiadki pocieszały ją słowami: "Taka synowa lepsza od siedmiu synów".