Drobiazg

Nie zaskoczył nas widok kompletnej ruiny, raczej solidne ogrodzenie działki, na której znajduje się synagoga w Dukli. Piotrek zrobił kilka zdjęć zza siatki i wrócił do samochodu, a ja - jak to ja - zaczęłam "badać" sposoby wejścia na posesję. Okazało się to bardzo łatwe. Sąsiadem synagogi jest budynek jakiegoś przedsiębiorstwa. Przeszłam przez otwartą na oścież bramę, minęłam niewielki parking, skręciłam za róg budynku i... już mogłam dotknąć cegieł najważniejszej - wschodniej ściany. Oczywiście z zewnątrz. Wąski pas ładnie wystrzyżonego trawnika, a następnie chaszcze do kolan doprowadziły mnie do dawnego wejścia, z którego zachował się jedynie kamienny portal.

W pozbawionym dachu budynku hulał wiatr i szumiały drzewa. Wyjątkowo bujna roślinność nawet mnie zatrzymała w progu. Potrzebna mi była maczeta, a pod ręką miałam jedynie aparat fotograficzny. Na darmo wypatrywałam rzekomo ocalałego cokołu bimy i wnęki po aron ha-kodesz. Wieści o resztkach polichromii od razu włożyłam między bajki.

To już prawie koniec mojej opowieści. Prawie. Bo jednak udało mi się "coś" znaleźć. "Coś" w zasięgu wzroku, a nawet ręki. Niewielkie wgłębienie w ścianie synagogalnego przedsionka, najpewniej po znajdującej się tam kiedyś skarbonie na datki.

"Pustynię upiększa to, że gdzieś w sobie kryje studnię." /"Mały Książę" Antoine de Saint-Exupéry/